Dat lijkt en klinkt als een paradox. Toch is dat niet zo. De ervaring leert dat het kan: minder plek innemen en toch meer ruimte hebben. Als je materiaal en ruimtes deelt, hoef je ze niet langer zelf te ‘hebben’ om er gebruik van te kunnen maken. Delen is vermenigvuldigen. Dat is ons vertrekpunt en de rode draad die door al onze wasserijplannen loopt.
We kiezen ervoor om te cohousen. Dat is een collectieve vorm van ‘living apart together’. Iedere entiteit heeft een eigen woonunit die past bij zijn/haar/hun gezinssituatie, levensfase, fysieke en andere karakteristieken en budget. Maar er zijn ook materiaal en ruimtes die we met elkaar delen: wasmachines, tuin, daktuin, logeerkamers, gemeenschappelijke leef-en werkruimtes. We zoeken naar een evenwicht tussen ‘privacy’ en gemeenschappelijkheid’. Tussen ‘autonomie’ en ‘verbondenheid’.
We vinden het belangrijk dat kinderen en jongeren niet alleen opgroeien binnen de contouren van hun eigen gezin. We willen graag dat zij [en hun ouders ☺] kunnen zien en ervaren hoe het er bij anderen aan toegaat. Bovendien gunnen wij hun graag en gul het beste van wat een woongemeenschap in de stad te bieden heeft: genoeg groen, altijd vrienden in de buurt, autonoom kunnen en mogen buiten spelen, genoeg plezante activiteiten in de directe omgeving.
Dat de volwassenen bij ons een bonte mix zijn, zien we als bonus. We hebben vogels van zeer verschillend pluimage. Mensen met uiterst verschillende expertise, ervaring, talenten en vaardigheden. Zij zorgen ervoor dat het geheel van onze Wasserij méér is dan de som van de delen.
We zijn een [h]echte groep. Maar géén eiland. We willen actief deel uitmaken van de buurt: lokaal winkelen, contact onderhouden met onze buren, meedoen met buurtactiviteiten, ruimtes voor hen openstellen en laten [mee]gebruiken, de solidariteit in de buurt versterken …Tegelijk willen we verder kijken dan onze buurtneus lang is en ook oog hebben voor de stad en wereld waar wij wonen. In De Wasserij maken en houden wij units vrij voor mensen met minder woonkansen. Zij maken deel uit van onze groep.
Soms willen wij het leven niet nemen zoals het is. Soms willen wij ’t proberen te veranderen. Door samen te werken met de coöperatie wooncoop koppelen we het recht op wonen zoveel mogelijk los van marktmechanismen en gaan we speculatie tegen.
Duurzaamheid is voor ons een aandachtspunt. In onze keuze van materialen en de manier waarop we bouwen. Maar ook in hoe we leven. We willen onze ecologische voetafdruk zo klein mogelijk proberen houden. We willen solidair zijn: onderling én met anderen.
Dat zijn principes waarover onze neuzen in dezelfde richting staan en waar we oprecht naar streven. Maar dit is geen eisenpakket dat we elkaar opleggen. Geen standaard of norm waaraan we iemand afwegen.
Samenwonen en samenleven kan alleen in openheid en respect voor elkaars mening en visie. Om dat onderling vertrouwen te laten en doen groeien is het belangrijk dat we regelmatig samen dingen bespreken en samen dingen doen. Veel kan, veel mag, niks moet.
Problemen pakken we aan als ze zich voordoen en iedereen moet zich vrij voelen om zijn schrik en angsten uit te spreken. We maken duidelijke afspraken maar we hebben geen gesloten regels. Laat staan een ‘reglement.’
Belangrijke beslissingen nemen we in consensus. Bij bezwaren bevragen we wat nodig is om die bezwaren weg te [kunnen] werken. Beslissen bij consensus betekent echter niet dat we uitsluitend die dingen doen waar iedereen volmondig achterstaat. We moeten samen een zo goed mogelijke pasvorm proberen zoeken en vinden.
Met dure woorden zouden we kunnen zeggen dat De Wasserij een intergenerationeel woonproject is waar we streven naar superdiversiteit en inclusie. Dat we er onderling én met anderen sociaal en solidair willen samenleven. Dat we graag maatschappelijk innoverend willen zijn. Dat we duurzaamheid hoog in het vaandel dragen. Dat we openheid en flexibiliteit onnoemelijk belangrijk vinden en op een sociocratische manier beslissingen nemen.
Maar dure woorden staan niet in onze woorden- en nóg minder in ons dadenboek.
Wij zijn De Wasserij: 48 uiterst verschillende mensen die op een conviviale manier willen samenleven. We zijn niks méér dan dat. Maar ook niks minder.
